Waar bent u? Ik schreeuw het bijna uit, waar ben u! Waar is onze kerk?
Waar bent u? Het zou een psalm kunnen zijn, maar dan had ik het met een hoofdletter “U” moeten schrijven. Nee, ik bedoel, waar bent u, u die dit leest? En dit is geen beschuldiging, het is een roep uit het hart. Kerk zijn is samen zijn, samen komen, samen aanbidden, is zijn.
Corona kan dan onze maatschappij nu beheersen, maar beheerst het ook u, Of beheerst het ook onze kerk en wie we zijn? Uiteindelijk is het antwoord natuurlijk dat het veel invloed heeft. We hebben echter wel de keuze om onze reactie in de ruimte die over blijft, niet te laten beïnvloeden. Om daar te zijn wie we willen zijn. We hebben de keuze om daar het goede te doen. Uiteraard is het dan aan u om te kijken wat goed is.
Mag ik u triggeren, een beetje uitdagen? Vat het niet verkeerd op, kies wat goed bij u past, maar enkele ideeën kunnen zijn:
-Belt u nog wel eens die persoon die altijd naast u in de kerk zat?
-Houdt u het vol om trouw God te zoeken zondagmorgen, bijvoorbeeld de stream te kijken?
-Maakt u thuis ook tijd en ruimte om echt in aanbidding te komen?
-Draagt u, financieel en/of door inspanning nog bij aan het doorgaan van onze kerk?
-bid u nog voor de mensen in de kerk, en voor de kerk zelf? Dat we mensen mogen bereiken, dat we elkaar kunnen steunen, dat we het vol kunnen houden?
-…
Vanmorgen hadden we het met de band/zang/techniek over het verschil tussen “de kerk” en “onze kerk”. Het verschil zit al in het gevoel. Als je het hebt over “de kerk” sta je er naast, als je het hebt over “onze kerk” ben je er onderdeel van, ben je mede verantwoordelijk voor het doordraaien van onze kerk.
Het zou mooi zijn als we samen in deze tijd, waar we toch allerlei beperkingen hebben, wel samen één kerk zijn, onze kerk zijn. Dan vraag ik me af, wat kan mijn bijdrage dan zijn, wat kan uw bijdrage dan zijn, om onze kerk een levende kerk te laten zijn.
Als u dit leest als een oproep om meer te doen zou ik willen vragen om het nog een keer te lezen (of er zelf over te mijmeren) hoe u meer kan zijn. Het doen is een gevolg van het zijn… Hoe kunnen we kerk zijn, onze kerk zijn, in een kerk waar het doen beperkt wordt.