‘We hebben vandaag geen vrienden gemaakt, denk ik`, was een reactie van twee vrijwilligers aan het einde van de eredienst half augustus. Een conclusie tijdens een korte nabespreking, nadat iedereen weer richting huis was gegaan.
Met een groep vrijwilligers in gele hesjes proberen we op zondagochtend, onder leiding van een coördinator, iedereen corona proof en tegelijk ook gastvrij in de kerkbank te laten plaatsnemen. Beginnend met een triage aan de voordeur (heeft u klachten?) tot en met begeleiding tot in de kerkbanken. Jassen en tassen neemt u mee de banken in, immers er is voldoende plek om uw eigendommen bij u neer te leggen. Wat u ook mee mag nemen is de grijze anderhalvemeterstaaf, die u naast u neerlegt in de bank, zodat de volgende persoon weer op voldoende afstand van u zit.
Sinds begin juli ben ik één van de vrijwilligers die u zowel vóór als na de dienst in de kerkzaal ziet lopen om u gastvrij, maar mét inachtneming van de corona regels te verwelkomen en te begeleiden naar uw plek. De reden dat ik dit schrijf, is omdat ik er af en toe een ongemakkelijk gevoel bij heb. Enerzijds moet er duidelijkheid zijn over de regels die voor iedereen gelden en anderzijds is er het verlangen om mensen hartelijk te willen verwelkomen. Dit moet toch ook samen kunnen gaan?
In de eerste plaats is het vanuit liefde voor de gemeente, dat ik deze vrijwilligerstaak wil uitvoeren, zodat we samen de eredienst kunnen vieren. Daarbij voel ik me gemotiveerd om de regels zo goed mogelijk en misschien vindt u het soms wat streng te handhaven (af en toe maken we er maar even een geintje over:). Zodat u zich niet alleen welkom, maar ook veilig voelt om in het kerkgebouw en in de dienst aanwezig te zijn.
De regels zijn er niet voor niets, dat weten we allemaal. Het is onder andere belangrijk om afstand te houden en bij binnenkomst en weggaan bijvoorbeeld opstoppingen te voorkomen door niet ergens te gaan staan praten. Toch is het soms wenselijk om, daar waar nodig, de regels wat meer ´op maat´ toe te passen. Naargelang we vaker een dienst hebben, ervaren we met elkaar wat er mogelijk is, maar ook waar de grenzen liggen. Bovendien is de kerk (in de vorm van de kerkenraad) verantwoordelijk en kunnen zij niet zomaar regels negeren. Voldoende reden om tijdens de diensten de regels echt te handhaven, bijv. de inmiddels bij iedereen bekende regel om onderling 1,5 meter afstand te houden.
Ik ben als vrijwilliger dus een beetje streng om er zo samen met u en iedereen die de eredienst mogelijk maakt, ervoor te zorgen dat we in het komende najaar/winterseizoen ook de diensten kunnen blijven houden. In de hoop dat de kerk niet nogmaals de deuren hoeft te sluiten, gewoon, omdat we het met elkaar goed geregeld hebben.
Het is fijn om u weer op zondagochtend te kunnen begroeten en ik wil u hartelijk danken voor het volgen van de aanwijzingen die door de vrijwilligers worden gegeven.
Bea Veld